Türkiyeli Hristiyanların Umudu

“Umut, sahip olduklarımızı bırakıp Tanrı’nın vaat ettiklerine tutunmaktır.”

—John Piper

Tanrı’da Umut Bulmak

Kutsal Kitap’ın en güçlü çağrılarından biri, Hristiyanların umutla dolu bir yaşam sürmesidir. Romalılar 15:13’te Pavlus şöyle dua eder:

Umut kaynağı olan Tanrı, Kutsal Ruh’un gücüyle umutla dolup taşmanız için iman yaşamınızda sizleri tam bir sevinç ve esenlikle doldursun.

Burada umut, yalnızca belirsiz bir iyimserlik değildir; Tanrı’nın karakterine ve vaatlerine olan kesin güven üzerine inşa edilmiş bir beklentidir.

Gerçek Hristiyan umudu, Tanrı’nın bizde en yüksek tatmini bulmamız için tasarladığı sevinçle doğrudan bağlantılıdır. Bizim umudumuz, dünyasal nimetlere değil, Tanrı’nın kendisine dayalıdır. Ve bu umut, yalnızca gelecekteki bir cennet deneyimi için değil, bugünkü mücadelelerin ortasında da canlıdır.

Türkiye’deki Küçük Beden: Umuda Susamışlık

Türkiye’de yaşayan küçük Hristiyan toplumu için umut, soyut bir kavram değildir. Baskılar, dışlanmalar, yanlış anlaşılmalar içinde yaşarken, umut, ruhun en gerçek ihtiyaçlarından biri haline gelir. Günlük yaşamda kimliğini gizlemek zorunda kalanlar, imanlarından dolayı yalnızlıkla sınananlar için umut, sadece bir “istek” değil, hayatta kalmanın, ruhen diri kalmanın merkezidir.

Ancak burada dikkat etmeliyiz: Eğer umudumuzu sadece daha iyi şartlara, artacak özgürlüğe veya toplumsal kabul beklentilerine bağlarsak, kaçınılmaz bir hayal kırıklığı yaşarız. Dünya üzerinde tam bir tatmin arayışı, insanı Tanrı’dan uzaklaştırır. Oysa bizler, görünmeyeni umarak yürüyen bir halkız (2. Korintliler 5:7).

Türkiye’deki imanlılar için gerçek umut, şu hakikate dayanmalıdır:

Tanrı bugün bizimle ve O’nun sonsuz krallığı yakındır.

Bu umut, dünyevi zaferlerin ötesinde bir şeydir. Adalet yerini bulmasa da özgürlük tam sağlanmasa da, çevremiz değişmese bile — biz zaten en değerli Şey’e sahibiz: Tanrı’nın kendisine.

Umut ve İman: Ayrılmaz Bağ

İbraniler 11:1 şöyle tanımlar:

“İman, umut edilenlere güvenmek, görünmeyen şeylerden emin olmaktır.”

Burada iman ve umut iç içe geçmiştir. Umut olmadan iman, mekanik bir itaat olurdu. İman olmadan umut, boş bir beklentiden ibaret kalırdı. Piper’ın ifadesiyle, Hristiyan yaşamı, gelecekte Tanrı’da tam doyum bulacağımıza olan inançla şekillenir.

Bu nedenle Türkiye’deki imanlı toplulukların her bireyi, umut kavramını doğru bir yere yerleştirmek zorundadır:

• Umut, Türkiye’de Hristiyanların çoğalacağı, güçleneceği beklentisi değildir (olabilir ama bu garanti edilmez).
• Umut, Tanrı’nın sadık olduğuna, Mesih’in zaferinin kesin olduğuna ve bizim her türlü acının ötesinde ebedi bir mirasa sahip olduğumuza dair bir güvendir.

Bu umut, dünyevi kayıpları hafife almaz. Aksine, acıyı gerçeğin ışığında anlamlandırır. Acılar içindeyken bile seviniriz, çünkü acılar geçicidir, umut ise sonsuzdur.

Umudu Beslemek

Türkiye’deki Hristiyanlar olarak, imanımızı güçlendirmek için umudumuzu sürekli olarak Tanrı’nın Sözü’yle beslemeliyiz.: Ve şu pratik adımları hatırlamalıyız:

1. Kutsal Kitap’a sarıl: Umudun kaynağı Tanrı’nın sözlerindedir, medyada veya insan fikirlerinde değil.
2. Toplulukla yaşa: Yalnız kalan umut zayıflar; kardeşlikle güçlenir.
3. Dualarında vaatlere yaslan: Dua ederken mevcut sıkıntılar değil, Tanrı’nın vaatleri odak noktan olsun.
4. Sonsuz perspektifi hatırla: Bugünkü küçük sadakatler, ebedi bir sevinçle karşılanacak.

Türkiye’nin ruhsal çorak topraklarında yeşeren küçük Hristiyan toplumu, umutla yaşamaya çağrılmıştır. Çünkü en derin yaralarımıza bile şifa veren, en karanlık gecelerimize bile ışık saçan bir Gerçek var:

Tanrı bizimle ve O’nun zaferi kesin.

Türkiye’de Umutla Hizmet Etmek

Tanrı’nın halkı, her çağda ve her yerde, umuda dayanarak hizmet etti. Hizmet, sadece görev değil; geleceğe dair ruhsal bir görüşle yapılan sadakat eylemidir. Türkiye gibi, Hristiyan inancının azınlıkta olduğu, zaman zaman kuşku ve ayrımcılıkla karşılandığı bir ülkede, hizmet etmek hem bir lütuf hem de derin bir imandır.

Türkiye’de hizmet etmek, her zaman alkış almaz. Çoğu zaman görünmez, çoğu zaman yalnızdır. Ancak umuda dayalı bir hizmet, etki için değil, sadakat için yapılan bir iştir. Ve bu, Tanrı’nın krallığında asla karşılıksız kalmaz (1. Korintliler 15:58).

Küçük Başlangıçlara Umutla Bakmak

Zekeriya 4:10’da şöyle yazar:

“Küçük işlerin gününü kim küçümsedi?”

Bu ayet, Türkiye’deki imanlılar için özeldir. Çünkü çoğu hizmet, küçük görünür:

• Az sayıda okuyucuyla çıkan bir Hristiyan dergisi,
• Mahallesinde dua eden bir ev toplantısı,
• Bir sokakta, bir kitapçıda bırakılan bir Kutsal Kitap…

Ama biz şunu biliyoruz: Tanrı, küçük tohumlardan büyük ağaçlar yetiştirir (Matta 13:31-32). Umutla hizmet etmek, sonucu hemen görmeye çalışmak değil; Tanrı’nın zamanlamasına güvenerek ekmeye devam etmektir.

Hizmette Direniş Değil, Teslimiyet

Türkiye’de hizmet etmek bazen dirençli olmayı gerektirir ama bu direniş politik değil, ruhsal bir teslimiyettir. Umuda dayalı hizmet, nefrete karşı nefretle değil, sevgiyle; ilgisizliğe karşı öfkeyle değil, sabırla yanıt verir.

Bu, kolay değildir. Ancak Tanrı bizim konforumuzdan çok karakterimizle ilgilenir. Ve karakter, ancak ateşin içinde şekillenir (1. Petrus 1:6-7). Dolayısıyla Türkiye’de hizmet eden her imanlının yüreği şu sözü bilmeli:

“Rab görür ve bilir. O’nun zamanı gelir.”

Kökleri Derin, Dalları Yüksekte

Umutla hizmet eden kişi, görünürde küçük olsa da derin köklere sahiptir. Umut, bizi dünyasal başarıyla değil, Tanrı’nın sözüyle besler. Bu köklerden beslenen hizmet, zamanla meyve verir. Belki bu dünyada değil — ama Rabbin önünde mutlaka.

Bu nedenle, Türkiye’deki Hristiyan topluluğu için umutlu hizmet, bir protesto değil; bir ilahidir. Sessiz, ama göğe yükselen bir ilahi:

“Tanrı sadıktır. O ne vaat ettiyse, yerine getirecektir.” (İbraniler 10:23)